Anđeli ne govore...

Anđeli ne govore
čuješ šum njihovih krila
sjedaju do tebe u tišini
ćutiš meke dodire kao svila
lagani vjetrić na tvom licu
slatki miris u nosnice ti uđe
opijena njime zatvoriš oči
Anđeli ne govore
oni te sami nađu
kad ti u grču leži duša
prozore sanja bešumno otvore
i propuste svjetlost zlatnu
da uđe u tvoje srca dvore

Anđeli ne govore
dotaknu te stihom
iz knjige
što se na vjetru samoće
sama lista
u suton
zvijezda na dlan ti padne
i u oku tvom zablista

Anđeli ne govore
sa leptirovih krila
prekriju te prahom
kad u bespuća svoja krećeš
na korak te prate
toplim dotaknu te dahom

Anđeli ne govore
prostorima beskrajnim jezde
niz zlatne ljestve
sa neba siđu
da osvijetle ti put kao zvijezde